Het was perfect. Daarmee wilde ik beginnen. Maar dat kan eigenlijk niet als ik vorige keer schreef dat het mislukt is! En toch. Dat is hoe het nu voelt.
‘Het was een supergroep, de beste ervaring ever!’ roept een enthousiast stukje uit.
Het heeft zeker te maken met de deelnemers. Mensen die er echt voor willen gaan. Zoals wel vaker voelt het in eerste instantie dat ‘de man is meegekomen’ – om zijn vrouw een plezier te doen. Maar dat verdwijnt al snel. Het ene koppel is al 30 jaar samen, het andere 10. En voor deze laatsten is de timing wel heel bijzonder: zij vliegen vrijdag na de cursus terug naar België en staan zaterdag op het stadhuis om te trouwen! We hebben al grappend gezegd dat het een beetje lijkt op die ‘voorhuwelijkse cursussen’ die ze vroeger wel eens organiseerden binnen geloofsgroepen (misschien doen ze dat nog, dat weet ik niet). Alleszins, het voelt bijna alsof ze nog echter en diepgaander ‘ja’ kunnen zeggen aan elkaar.
Het heeft ook te maken met het nieuwe concept. Dat doe ik zo graag: nieuwe dingen bedenken, elementen uit verschillende werelden, verschillende opleidingen en verschillende bronnen aan elkaar koppelen en zo iets nieuws creëren. En dan voelen dat het werkt. Soms werkt het op een andere manier dan ik had voorzien. Maar het werkt. Altijd. Zelfs als het mislukt.
We hadden het er later nog over, over die opdracht met de loep (trouwens, mijn ‘leraar’ zei gisteren – met veelzeggende wenkbrauwstand – ‘ja, nee, tuurlijk werkt dat niet! Eind augustus, dat uur!’). Maar het had duidelijk niet uitgemaakt, of het nu werkte of niet. Het had rust gebracht voor de ene en voor de andere had het hem in contact gebracht met een vasthoudendheid…
Omdat het resultaat, naast het proces, toch ook wel van belang is, voorzie ik in de laatste sessie opnieuw tijd om het kistje af te werken. En deze keer zit de zon helemaal mee. En initialen en data worden onuitwisbaar in het hout gebrand. Jeuj!
Wat ook zo fijn is – en moeilijk tegelijk! – is dat ik nog 100 andere ideeën heb. Nog andere opdrachten die ik voorbereid heb. En dat ik doorheen de week steeds moet kiezen: ‘welke weg ga ik uit?’ Zware discussies in mijn hoofd, want natuurlijk is alles interessant! Het creëren in het moment, dat is wat ik het liefste doe. Wellicht is het daarom dat improvisatietheater mijn ding is. Kijken, connecteren, afstemmen, accepteren,… ‘Staying within the circle’ (dus niet té rare dingen doen), maar steeds op de rand van het verwachte. Uitdagen, net dat beetje voorbij de ‘comfortzone’, het is daar dat je groeit. En angstige of terughoudende stukjes verleiden om creatieve oplossingen te bedenken… Altijd respect hebben voor de weerstand – want dat is heilig voor mij als IV-therapeut! – en tegelijkertijd prikkelen en uitdagen.
Het zijn hoogdagen voor me!
Na de afronding kan ik even gaan chillen in the middle of nowhere, en nu ben ik alweer klaar om de eerste gasten voor de volgende reeks te gaan ophalen. Morgen start Eye to I… Er dient nog een hoop te gebeuren. (Je wil niet weten hoe de studio eruit ziet!) Maar Siga, siga. Er is vanavond nog en morgen… Alles op zijn tijd.